Derneğimiz, ülkemizin ihtiyacı olan nitelikli spor çalışanlarının özlük haklarını korur ve niteliğinin geliştirilebilmesi için faaliyetler düzenleyerek; çalışanların daha nitelikli, sertifika sahibi kişiler olması için gerekli faaliyet ve çalışmaları yapmak üzere kurulmuştur.
Dernek kuruluş misyon ve vizyonumuza paralel olarak Spor Derneği ve Spor Bilimleri Topluluğu – SBT işbirliğiyle ülkemizde yetişmiş ama hali hazırda kariyerine yurt dışında devam eden spor mezunlarıyla sizleri buluşturmaya devam ediyoruz.
Konuğumuz, Hacettepe Üniversitesi SBF mezunu olup Türkiye’de atlet olarak başladığı kariyerini spor bilimcisi olarak sürdürmüştür. Konuğumuz röportajımızı ingilizce olarak gerçekleştirmiş olup, AI destekli Türkçe çevirisi orjinal röportajın sonundadır.
Hi! My name is Mahir Daylan! Born and raised in the sunny and beautiful southern city of Mersin.
I did track & field for about 11 years which helped me tremendously navigate life, stay focused, and lead to many amazing things. Currently, I live in Los Angeles, California. After graduating from Hacettepe Sports Sciences I did many things from moving to Dubai and becoming a flight attendant to managing a high-end fitness club in San Francisco and selling wellness software.
The path to success is anything but a straight line so I hope, this article will help you on your journey and career plans.
2) Spora nasıl başladınız sporculuk kariyeriniz nasıl gelişti?
I started my sports career at 7 with my sports teacher at my primary school Nilgun Hoca.
At first, my mom didn’t want me to go to training thinking I’d neglect school but at 2nd grade, mom simply couldn’t deal with my hyperactivity and let me start training!
As we don’t believe in such a thing called mental health in Turkey, this was my natural medication for my misdiagnosed DEHB (ADHD).
Running changed my life. It kept me focused, gave me an outlet to express myself, kept me away from useless people, gave me hope, and helped me get accepted to Hacettepe!
It might not feel like a big deal but being the first person to study in a university, this was a big deal! I opened the gates to future generations and showed them it is possible.
Track & Field is one of the least popular sports in our country, unfortunately imagining a sustainable future pursuing it just didn’t make sense. So to me, I saw it as a tool that can help me grow as a person professionally.
I was never the fastest guy but I won 2nd place at 200m in U23 games and a couple of gold medals from 4×100 and 4×400. It was a lot of fun!
3) Üniversite’ye nasıl girdiniz ? Hangi bölümden mezun oldunuz, eğitim yaşantınızı anlatabilir misiniz ?
I still can’t believe I got the opportunity to study at Hacettepe Sports Sciences & Technologies!
The school used a scoring system with a combination of OSS (I don’t know what it calls now) and the scorecard from past achievements in specific sports branches.
In my case, I was able to get good points from one of my competitions. But the hardest part for me was the in-person physical fitness test that I had to perform. I had a terrible sciatica injury at that time and unfortunately, doctors in Ankara couldn’t help me with it. The only thing I was suggested was to rest to heal.
How could I rest?! I had to ace my physical test, especially as a track athlete – all eyes are on you! It was show time and failure wasn’t an option.
Ice baths to weird remedies I did everything to have a pain-free 15 minutes. School had only 20 open spots that year and I made it to the list!
There are no words to describe the feeling! It was a relief and a big invisible key that opened up unlimited possibilities for what I could do from that point.
Mentally, I was ready to focus on my new chapter and started to fade away from competing track.
Work & Travel and Erasmus, lots of amazing perks that the university made possible.
With these programs, I was able to experience different countries and have ideas of what could my life look like after school. Is there a hope to live a good life as a trainer? Or should I start thinking of different avenues?
What could I do?
It was unfortunate that I felt this way but when I lived in Turkey, it was so depressive and hopeless that I sought hope in places I’d never been.
Sometimes we need to take a leap of faith and throw ourselves into situations to create new beginnings.
4) Spor alanında yurt dışına gitmeden önce nasıl tecrübeleriniz oldu? Nerelerde çalıştınız hangi görevlerde bulundunuz ?
My experience before heading abroad was around what I’ve learned from Hacettepe and the tribal knowledge I got from working with various trainers since the age of 8.
Most of my work was unpaid and voluntary. I was helping head coaches with young athletes’ training talent selection etc.
5) Yurt dışına nasıl geçtiniz? Yurt dışındaki kariyerinizi anlatabilir misiniz? Sizce Türkiye ile yurt dışındaki farklılıklar nedir?
My career abroad started with my move to Dubai to become a flight attendant. I just couldn’t think of a better plan to travel the world while I was still young.
This was pretty much the first year I officially retired from competing in Track & Field and didn’t really know why I should train. A lot of athletes don’t talk about this period in their life as it’s very confusing and embarrassing.
After all those years of training 5-6 times a week every single year, now I didn’t know why I should exercise. So I didn’t for a while!
But once I moved to USA, I knew I had to go back to my roots and get back to fitness!
I saw a fitness club close by and decided to apply as a personal trainer. For the record, up until that time, I’ve never trained any regular person who isn’t an athlete. So this was going to be a new challenge and I honestly never wanted to work at a gym just because I don’t like exercising indoors but I had to pick my battles and wanted to give it a shot!
When I decided to work at the gym, I did some research and figured out what personal training certifications were most respected and decided to take the NASM.
I’m thinking I graduated Hacettepe, how hard could NASM be… boy was I wrong!
I’ve learned so much from studying at NASM than my 4 years in Hacettepe. The biggest thing that always bothered me about our education system is the amount of useless classes we have to take just for the sake of filling up a curriculum. And also how much we lean on theoretical knowledge and how little hands-on experience there is.
So I got my NASM certification but the hardest part was the language barrier. I’ve never heard some of the words before but the questions were pretty logical.
In addition to that, I also got my Senior Fitness Specialist cert from ACE.
The biggest difference between training in Turkey vs the USA is, that you can live a good life in the USA as a personal trainer. In Turkey almost always you need to do another job to make a living. In Turkey, people will bargain to get your services for cheap and they undervalue your services. This is a huge demotivating factor that’s why I never thought about becoming a trainer in Turkey.
Americans appreciate trainers. They respect your time, they pay your worth, they listen, so they are a lot more fun and motivating to work with.
Just to give you a perspective, After working as a full-time personal trainer for 17 months, I could afford a house in Mersin. I don’t think if I worked 17 years in Turkey, I’d be able to buy a house. This is why we will never stop losing talent.
Our country is not enabling talented and creative people to live a good life. Everything is about who you know and you need to know some uneducated weirdo who has nothing to do with fitness or wellness – and that’s what I don’t have time or energy for.
6) Amerika’da iş bakmak için nerelerden yararlanabilirim ?
Once you have your green card or work permit:
LinkedIn is a great place to look for jobs in the US.
In addition to Linkedin, a simple Google or Chat GPT search would go a long way. Simply ask: Best GYMs to work in X. Best football training facilities in X.
After searching, you will have 3-5 options – go into each of those websites and look for the “Careers” section. That’s where you will see specific jobs in those organizations to which you can apply.
Another thing to note: The more certifications and credentials you have, the higher your rate/pay will be. Try to collect as many certs as possible but if you want to have a shot as a trainer in USA, you have to get one of the known personal training certifications.
I’d say the most respected ones are
CSCS: Hardest to get
NASM: The most common one
ACE: 2nd common one
ISSA: This is also popular but I don’t think their course is as good as NASM.
7) İlk gittiğinizde ingilizce olarak mesleğinizi yapmakta zorlandığınız oldu mu?
This is a job you have to know how to communicate properly!
You don’t have to be perfect but as a trainer, you need to make sure you give clear instructions.
At first, I thought I’d struggle but after working in Dubai for about 5 years, I was pretty confident and fluent in English. But still, sometimes I do struggle but everything is a learning point for me so I laugh make fun of my mistakes, and move on.
Before leaving to abroad, I was very worried about if people would make fun of me if I made mistakes and I think everyone has those thoughts when learning a new language. And that’s a valid concern 😀
But here is the deal, once you are abroad, you have an accent, you are exotic! This can be a huge advantage if you are a good trainer and humble.
We would laugh so much with my clients about my mistakes but hey! They make mistakes too so I never let the language barrier become an actual barrier.
8) Son olarak yeni mezunlara ve üniversite öğrencilerine ne tavsiyelerde bulunursunuz?
This is a loaded question but let me try.
I’ve been where you are. I was hopeless and depressed not knowing what I was going to do after school.
You might be lucky if you have your next thing waiting for you! But if you are not that lucky and still trying to figure out what you want to do here are my suggestions and tips.
1- Don’t be afraid to try new things.
2- Experiencing other things is ok – you are not wasting time.
3- If you don’t do your exact sport – that’s ok. There is nothing wrong with checking out other options.
4- Nobody cares. Do what makes you happy.
5- Stop caring about What others think or might think of you. Do what you gotta do.
6- Figure out how you can monetize your knowledge. Don’t limit yourself. Digital, in-person, starting a new thing, clothing brand – everything is possible.
7- If you love what you do = you will be successful = if you do what you love.
8- Never stop learning new skills.
9- The best investment is the one you do for yourself!
10- Plan the attack, attack the plan, and never give up.
Merhaba! Ben Mahir Daylan! Güneşli ve güzel güney şehri Mersin’de doğdum ve büyüdüm. Yaklaşık 11 yıl boyunca atletizm yaptım, bu süreç bana hayatı yönetmede, odaklanmada ve birçok harika şeye ulaşmada çok yardımcı oldu. Şu anda Los Angeles, Kaliforniya’da yaşıyorum. Hacettepe Spor Bilimleri’nden mezun olduktan sonra, Dubai’ye taşınıp kabin memuru olmaktan San Francisco’da yüksek kaliteli bir fitness kulübünü yönetmeye ve wellness yazılımı satmaya kadar birçok şey yaptım. Başarıya giden yol asla düz bir çizgi değildir, bu yüzden umarım bu makale yolculuğunuzda ve kariyer planlarınızda size yardımcı olur.
2) Spora nasıl başladınız, sporculuk kariyeriniz nasıl gelişti?
Spor kariyerime ilkokuldaki beden eğitimi öğretmenim Nilgün Hoca ile 7 yaşında başladım. Başta annem, okulu ihmal edeceğimi düşünerek antrenmanlara gitmemi istemedi ama ikinci sınıfta, annem hiperaktifliğimle baş edemeyince antrenmanlara başlamama izin verdi!
Türkiye’de ruh sağlığı diye bir şeye inanmadığımız için, bu, yanlış teşhis edilen DEHB (dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu) için doğal bir ilaçtı.
Koşmak hayatımı değiştirdi. Beni odaklı tuttu, kendimi ifade etmem için bir yol sundu, beni gereksiz insanlardan uzak tuttu, bana umut verdi ve Hacettepe’ye kabul edilmemi sağladı!
Bu, büyük bir olay gibi görünmeyebilir ama üniversite okuyan ilk kişi olarak, bu büyük bir olaydı! Gelecek nesillere kapıları açtım ve bunun mümkün olduğunu gösterdim.
Ne yazık ki, ülkemizde atletizm en az popüler sporlardan biri ve sürdürülebilir bir gelecek hayal etmek mantıklı değildi. Benim için atletizmi profesyonel olarak büyümeme yardımcı olacak bir araç olarak gördüm.
Hiçbir zaman en hızlı sporcu değildim ama U23 oyunlarında 200 metrede 2. oldum ve 4×100 ve 4×400 yarışlarında birkaç altın madalya kazandım. Çok eğlenceliydi!
3) Üniversiteye nasıl girdiniz? Hangi bölümden mezun oldunuz, eğitim hayatınızı anlatabilir misiniz?
Hacettepe Spor Bilimleri ve Teknolojileri’nde okuma fırsatını elde ettiğime hâlâ inanamıyorum!
Okul, ÖSS (şimdi adı ne bilmiyorum) ve belirli spor dallarındaki geçmiş başarıların puan kartının kombinasyonu ile bir puanlama sistemi kullanıyordu.
Benim durumumda, bir yarışmamdan iyi puanlar almayı başardım. Ancak benim için en zor kısım, fiziksel yeterlilik testiydi. O dönem şiddetli siyatik ağrısı çekiyordum ve maalesef Ankara’daki doktorlar bu konuda bana yardımcı olamadı. Tek önerilen şey, iyileşmek için dinlenmemdi.
Nasıl dinlenebilirdim ki?! Fiziksel testimde başarılı olmam gerekiyordu, özellikle de bir atlet olarak – tüm gözler üzerinizde! Gösteri zamanıydı ve başarısızlık bir seçenek değildi.
Buz banyolarından tuhaf çözümlere kadar ağrısız bir 15 dakika geçirebilmek için her şeyi denedim. O yıl okulda sadece 20 açık kontenjan vardı ve ben listeye girdim!
Bu hissi tarif edecek kelime yok! Büyük bir rahatlama ve sonsuz olasılıkların kapısını açan görünmez bir anahtardı.
Zihinsel olarak, yeni bir bölüme odaklanmaya hazırdım ve atletizmden yavaş yavaş uzaklaşmaya başladım.
Work & Travel ve Erasmus, üniversitenin mümkün kıldığı birçok harika avantaj.
Bu programlar sayesinde farklı ülkeleri deneyimleyip okul sonrası hayatımın nasıl olabileceği hakkında fikir edindim. Bir eğitmen olarak iyi bir yaşam sürmek mümkün mü? Yoksa farklı yollara mı bakmalıyım? Ne yapabilirim?
Ne yazık ki Türkiye’de yaşarken kendimi çok umutsuz ve depresif hissettim, bu yüzden hiç bilmediğim yerlerde umut aradım.
Bazen yeni başlangıçlar yaratmak için cesurca adımlar atmamız ve kendimizi durumlara atmamız gerekir.
4) Spor alanında yurt dışına gitmeden önce nasıl tecrübeleriniz oldu? Nerelerde çalıştınız, hangi görevlerde bulundunuz?
Yurt dışına gitmeden önceki deneyimlerim, Hacettepe’de öğrendiklerim ve 8 yaşımdan itibaren çeşitli antrenörlerle çalışarak edindiğim bilgi birikimi etrafında şekillendi.
Çoğu çalışmam gönüllü ve karşılıksızdı. Baş antrenörlere genç sporcuların antrenmanlarında, yetenek seçimi gibi konularda yardımcı oluyordum.
5) Yurt dışına nasıl geçtiniz? Yurt dışındaki kariyerinizi anlatabilir misiniz? Sizce Türkiye ile yurt dışındaki farklar nelerdir?
Yurt dışındaki kariyerim, Dubai’ye taşınıp kabin memuru olmamla başladı. Gençken dünyayı gezmek için daha iyi bir plan düşünememiştim.
Bu, aynı zamanda atletizmden resmi olarak emekli olduğum ilk yıldı ve neden antrenman yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyordum. Birçok sporcu bu dönemi konuşmaz çünkü oldukça kafa karıştırıcı ve utanç vericidir.
Yıllarca haftada 5-6 kez düzenli antrenman yaptıktan sonra, şimdi neden egzersiz yapmam gerektiğini bilmiyordum. Bu yüzden bir süre yapmadım!
Ancak ABD’ye taşındıktan sonra, köklerime dönmem ve tekrar forma girmem gerektiğini anladım!
Yakındaki bir spor salonunu gördüm ve kişisel antrenör olarak başvurmaya karar verdim. Şunu belirtmeliyim ki o zamana kadar sporcu olmayan herhangi bir kişiyi hiç çalıştırmamıştım. Bu yüzden yeni bir meydan okuma olacaktı ve dürüst olmak gerekirse, kapalı alanlarda egzersiz yapmaktan hoşlanmadığım için bir spor salonunda çalışmak istemezdim ama mücadelemi seçmem ve denemek istemem gerekiyordu!
Spor salonunda çalışmaya karar verdiğimde, araştırma yaptım ve hangi kişisel antrenör sertifikalarının en saygın olduğunu öğrendim ve NASM sertifikasını almaya karar verdim.
Hacettepe’den mezun olduğumu düşünüyordum, NASM ne kadar zor olabilir ki… yanılmışım!
NASM’de öğrendiğim şeyler, Hacettepe’deki 4 yılımda öğrendiklerimden daha fazlaydı. Eğitim sistemimizde beni her zaman rahatsız eden en büyük şey, sadece müfredatı doldurmak için aldığımız gereksiz derslerin çokluğu ve ne kadar az uygulamalı deneyim olmasıdır.
NASM sertifikamı aldım ama en zor kısım dil engeliydi. Daha önce hiç duymadığım bazı kelimeler vardı ama sorular oldukça mantıklıydı.
Bunun yanı sıra, ACE’den Yaşlı Fitness Uzmanı sertifikası da aldım.
Türkiye ve ABD’de eğitim vermek arasındaki en büyük fark, ABD’de bir kişisel antrenör olarak iyi bir yaşam sürebilmenizdir. Türkiye’de neredeyse her zaman geçinmek için başka bir iş yapmanız gerekir. Türkiye’de insanlar hizmetlerinizi ucuza almak için pazarlık yapar ve sizin emeğinizi küçümser. Bu, büyük bir motivasyon kaybıdır ve bu yüzden Türkiye’de antrenör olmayı hiç düşünmedim.
Amerikalılar antrenörleri takdir eder. Zamanınıza saygı duyarlar, değeriniz kadar ödeme yaparlar, dinlerler, bu yüzden onlarla çalışmak çok daha eğlenceli ve motive edicidir.
Bir perspektif sunmak gerekirse, tam zamanlı kişisel antrenör olarak 17 ay çalıştıktan sonra Mersin’de bir ev alabiliyordum. Türkiye’de 17 yıl çalışsam, bir ev alabileceğimi sanmıyorum. Bu yüzden yetenek kaybetmeye devam edeceğiz.
Ülkemiz, yetenekli ve yaratıcı insanların iyi bir yaşam sürmelerini mümkün kılmıyor. Her şey, kimi tanıdığınızla ilgili ve fitness veya wellness ile ilgisi olmayan cahil birini tanımanız gerekiyor – ve bu benim zaman ayırmak veya enerji harcamak istemediğim bir şey.
6) Amerika’da iş bakmak için nerelerden yararlanabilirim?
Yeşil kartınız veya çalışma izniniz olduğunda:
LinkedIn, ABD’de iş aramak için harika bir yer.
LinkedIn’e ek olarak, basit bir Google veya ChatGPT araması size çok şey kazandırır. Basitçe şunu sorun: “X şehrinde çalışmak için en iyi spor salonları.” “X şehri
Spor Derneği
Basın ve Medya Kurulu
